Nazim Hikmet: The Little Girl

====

Anti-war essays, poems, short stories and literary excerpts

Nazim Hikmet: Sad kind of freedom, free to be an American air base

====

Nazim Hikmet
The Little Girl (1955)
Translator unidentified

It is me knocking at your door
At how many doors I’ve been
But no one can see me
Since the dead are invisible

I died at Hiroshima
That was ten years ago
I am a girl of seven
Dead children do not grow

First my hair caught fire
Then my eyes burnt out
I became a handful of ashes
blown away by the wind

I don’t wish anything for myself
For a child who is burnt to cinders
Cannot even eat sweets

I’m knocking at your doors
Aunts and uncles, to get your signatures
So that never again children will burn
And so they can eat sweets

Kiz Çocugu

Kapıları çalan benim
Kapıları birer birer
Gözünüze görünemem
Göze görünmez ölüler

Hiroşima’da öleli
Oluyor bir on yıl kadar
Yedi yaşında bir kızım
Büyümez ölü çocuklar

Saçlarım tutuştu önce
Gözlerim yandı kavruldu
Bir avuç kül oluverdim
külüm havaya savruldu

Benim sizden kendim için hiçbir şey istediğim yok
Şeker bile yiyemez ki, kâat gibi yanan çocuk

Çalıyorum kapınızı…
Teyze, Amca, bir imza ver…
Çocuklar öldürülmesin
Şeker de yiyebilsinler